Table of Contents "On the road to Kabul and other short stories of treks"

Sahara hotel, Algerije, 1975

Na een week in Fez in centraal Marokko, stelde Joe voor om naar Tamanrasset te reizen in het zuiden van Algeria. Hier zijn de beroemde zwarte vulkanische bergen. Dit is de hoofdroute door de Sahara naar Mali en centraal Afrika. Ik aarzelde omdat ik niet genoeg geld had en zou meegaan tot ongeveer halverwege. We namen een bus van Fez naar Oujda in het Oosten van Marokko, dicht bij de kust en de Algerijnse grens. Hier hadden we een visum moeten halen voor Algerije maar onwetend gingen we naar Fiquig, 300 km zuidelijk en een grensplaats tussen Marokko en Algerije. Visums waren verplicht voor alle Europeanen behalve Fransen. We moesten weer naar Oujda and terug in Fiquiq sliepen we langs de kant van de weg om geld te besparen.

Joe had al Algerijns geld gewisseld op de zwarte markt in Fez tegen 50% van de officiele koers en besloot om het rond zijn piemeltje te binden om te voorkomen dat de douane het zou vinden. Hij meende dat de douane nooit zijn edele delen zou durven aanraken of bekijken. Inderdaad kon je het niet zien aan de zwarte onderbroek die hij aan had. De Algerijnse douane was erg strikt, iedereen werd gefouilleerd maar we mochten onze kleding aanhouden terwijl ze ons er aan herinnerde dat ze een hekel hadden aan Europeanen vanwege de bloeddorstige Algerijnse vrijheidsstrijd tegen Frankrijk die eindigde in 1962, nog steeds levendig in hun geheugen. Joe’s truuk werkte. Ik durfde niet maar ondanks twee keer zo veel geld was dit voor mij nog steeds onvoldoende voor de reis naar Tamanrasset.

Een Duits hippie meisje kwam overstuur naar buiten. De douanebeambten wilde ook haar fouilleren maar probeerde haar seksueel te misbruiken (of vernederen) door haar te vertellen dat ze zich moest uitkleden voor controle. Ze huilde met opzet en uiteindelijk lieten ze haar gaan. Ze reisde met een Duitser in een Volkswagen busje en gaven ons een lift naar het zuiden. Ze waren ook op weg naar Tamanrasset maar waren geen stelletje, alleen reisgenoten vertelde ze, terwijl we over een eenzame asfalt weg reden met zo nu en dan een dorp of gehucht in de kale en hete woestijn. De temperatuur was rond de 35 tot 40 graden Celcius. ’s Avonds stopten we bij een dorp niet ver van Timoumien and tot onze verbazing stond hier een groot hotel.

Het dorp lag aan de rand van het uitgestrekte gebied met zandduinen [1] in Centraal Algerije, de Grand Erg Occidental, en werd langzaam overdekt door naderende zand duinen [1][2][3]. Het luxe hotel aan de rand van de zandduinen leek wel een fata morgana aangezien we tot nu toe alleen eenvoudige hotels hadden gezien. Het hotel had tennisbanen [1], een zwembad en ongeveer 100 kamers. In de winter kwamen er Fransen voor een zon vakantie maar in de zomer was het leeg.

‘s Ochtends beklom ik de fascinerende zand duinen [1][2] en werd gevolgd door twee kinderen [1][2]. We gebruikte het zwembad maar Joe en de Duitsers zouden ‘s middags al vertrekken naar Tamanrasset. Mijn geld was bijna op en ik besloot terug te gaan naar Europa. Ik zou net genoeg geld hebben om met de bus naar Melilla te gaan, een Spaanse enclave in Marokko aan de Middellandse Zee, en om de boot te nemen naar Almeria. Na Almeria zou ik moeten liften naar Amsterdam.

Kinderen in de Sahara zandduinen